آنســویِ مستطیـلِ تاریــک

به نام خدا

چرا فکر نکُنیم در همین شبِ گذشته که برای خوابیدن به بالین خود رفته ایم، اتفاقاً نقطه ی پایانیِ زندگانیِ ما رَقم خورده باشد. .. و ما اصطلاحاً دارِ فانی را به حال خود رهانیده باشیم.. . و با وجود اینکه به نظر می رسد جهانِ صُبحدمان، همان است که هَمه روزه تجربه اش می کنیم، اما شاید هَمانی نباشد که به وقتِ زندگانی، در آن زیسته باشیم و تَنها صورت و نسخة دیگری باشد از قُدرتنمایی پروردگار در عرصه ی آفرینشی دیگر.. که در آن صورَت، حتّی رویدادی در این اندازه ها نیز از حیطه یِ تواناییِ وی خارج نَبوده و نیست..

او که هیچگاه راساً راضی به رنجش خاطرِ بندگانِ خود نیست با وجود بشارتهای متنوّع در باب و نحوه ی عُروج، و وَقایعِ پس از آن، خواسته باشد تا بدینوسیله و در ادامة مسیر پیموده ی هر کدام از ما، دنیایی بیافریند با همان خصوصیاتِ شناخته شده که سالیان مُتمادی به زیستن در آن خو گرفته ایم.. با همان آدمها و با همان جزئیات و روابط و با همان کارکِردها.. . تنها با این تفاوت که اینبار، تنها واقعیتِ انکار ناپذیرِ داستانِ بُزرگ خلقت، ما بوده باشیم و مابقی همه موجوداتی باشند به عاریت گرفته شده، از وجودِ اصلیِ خویش در عالم پیشین، که نَقشها را مطابقِ آنچه که سابقاً از آنها صادر می شده ادامه می دهند.. . بعبارتِ دیگر، جهانی نو بَهر هرکدام از ما شکل گرفته باشد و نیّت از احداثِ آن این بوده باشد که ما را به سرایِ باقی بِنحوی هِدایت و مشایعَت نمایند که تغییرات در آن، آنطور که برای ما از شَبِ اول قبر و الی آخر، گفته اند آنی و دَفعی نبوده و انبوهِ هَراسها آنطور که مُتصّور است، به یکباره ما را در بر نَگیرند... .

سوال اینجاست که آیا خداوندِ مُقتدِر، با تمامیِ پیچیدگی های ذاتی و کشف ناشدنی خویش، آنقدر که وعده ها آنرا ترسیم می کنند، قابل پیشبینی و مُطابق اسنادِ رواییِ کتبی و شفاهی و نَقلی که به ما رسیده است عمل خواهد نمود؟ و یا اینکه تفاوتهایی شِگرف در انتظار ماست از نحوة آن دگرگونیِ عجیب، که همیشه از آن بعنوان مَرگ یاد نموده ایم. . مگر نه این است که او مرگ را در ادامه زیستن آنهم در شرایطی دیگر تصویر می کند پس دامنه ی اتفاقهای پیش رو می تواند مَحدود به مُستطیلی، که روزی ما را در آن می خوابانند و وقایع ظاهراً شایعِ پس از آن نباشد.. هَرچند جِسم فانی، در دنیایِ بَر جای گذارده آهنگِ زوال به خود گرفته باشد امّا ما در آن وادی، و بارِ دیگر از همه جا بی خَبَرتر، ماجرای نَفسانیتِ خویش را در جِسمی مُتناظر و در همان هیاتِ پیشین، ادامه دَهیم و شَک هم نکُنیم که دُنیای در جریان، غیر از دُنیایِ معمولِ همیشگیِ ما باشد...

روزهایِ مُتمادی به همین سَبک بگذرد و رفته رفته جهانِ نوپایِ پیرامون، بسته به آنچه که در دورانِ پیشین از ما سَر زده باشد، تغییرات اندکی کُند..، گاه با ما، هَمان شود که با دیگران نموده ایم و در هَمان تَنگناها که افرادی به واسطة خَطایای ما افتاده بودند، بیافتیم و تصّور کنیم که تمامی این اتفاقات، رویدادهایِ عادیِ دنیایِ ما هستند. ما غرق باشیم در انجامِ هَمان عِبادتها و رِذالتها و دُنیایِ پس از این، با آهنگِ مُلایمِ مخصوصِ به خود، آنچنان روح ما را صِیقل دهد که از کژی ها و اصرارِ بر آنها دست برداریم و تمامیِ ناصافی هایِ اخلاقی و رَفتاری، در نفسِ ما هموار گردد.. آنچنان که می بایست، هَر بنده ای که خداوند به سوی خود فَراخوانده است، باشد.

و ما در حالی، آن تونلِ تَطهیر کُننده و صَفا بَخش را ترک می گوییم که اینبار دیگر مُتوجهِ تغییراتِ خود شده ایم، و نَه تغییراتِ جهانی که ما را بهر مشایعت، در بر گرفته بوده است.. چراکه دیگر چگونگی و کیفیت وَصل و پایان این حَصر است که مهم است، و نه وَسایلِ تحقُّقِ آن.. چرا تصّور نکنیم، این برزخ نیست که میان ما و بِهشت بَرین، وَقفه می اندازد بلکه این خودِ ماییم که به میزان اِنحرافِ خود از آن مَسیرِ مُستقیم، می بایست وقت گُذارده و جهتِ طَریقِ دُرُستَش به این بهانه، تَصحیح گردیم و دنیایِ دیگر که از جنس دنیای اول است فُرصتیست شاید جِهت صَحیح شُدنِ تمامیِ غَلط های ما که همانا خداوندِ دانا، بنده ها را بی عیب و غَلط می خواهد... مَرگِ ما شاید بِدان کیفیت نباشد که گفته می شود تاریکی های گور، ما را در بَرِ خود می گیرد و بر پیکرِ هُشیار شده یِ ما فشارها وارد می کند، بلکه شاید زمانیست که تمامیِ انوارِ موجود در عالمِ هَستی به سمت ما هجوم می آورند و ما را تا سَرحّد امکان بالا می برند... به نظر شما کدامیک از این حَدسیّات، مُنطبِق تَرند بر مِهر خداوندی که تا بحال خود مستقیماً، باعثِ رنجشِ آدمی نَگشته است مَگر انسان در رَنجشِ خاطرِ خود و دیگری نَقشی ایفا کرده باشد؟!

آیا دنیایی که امروز صُبحدمان در آن چَشم از خواب شبانه می گشایید، هَمان اولین دُنیاییست که جِهت تجربه در آن چشم گُشوده اید.. . و آیا اگر بر حَسبِ اتّفاق، روزی اندک تغییرِ سازنده ای در خود احساس کنید، آن را به حِساب خود و دِرایتِ خود خواهید گُذاشت یا دُنیایی که اینَک موفق شده است تا شما را در جهت لبخند خُداوند، اندکی تَغییر دَهد؟

موفق باشید

نوشته شده توسط ن.بهبودیان/ بهار 95