این ظلمتِ کُشنده

به نام خدا

اشکهایت را برای روز دیگری بیندوز که در این دوگانگی بسیار شاید، گریستنَت را به پای ضعف تو بگذارند. هیچکس هم اگر نداند من که خوب می دانم تو قُرص و محکمی، همچون مامِ وطن استوار و نستوه. چشمهایت هنوز به او می ماند؛ درشت و پر از گفتگو. بسپار این جادۀ رو به روشنی را به افق، تا به وقتی دیگر آن را آب و جارو کنیم. دیدگان ما باید بر منظره پیشِ رو  تناسب یابد تا بتوان فهم آن را در خود فراهم آوریم. حوصله کن، روزی از پیچ و خم ناامنیِ این شب کشنده خواهیم گذشت و بر اتفاق، لیاقت خواهیم یافت.

روز اطمینان؛ روزی که دیگر هیچ فلوتِ کج آهنگی، هیچ مار خوش خط و خالی را از سبد حصیریِ بخت ما برون نیاورده باشد. روزی که به واسطۀ خوش رقصیِ کبراها به تصمیمی دوباره مجبور نشده باشیم. همان روز که شمارش شویم به عدد انسان و غبار کرامت به همان میزان که بر تن بشریت نشسته باشد، بر ما نیز بنشیند. شاید اینگونه است رسم هم وزنی و هم قافیه شدن با دنیا. این طوفان آزادی خواهیِ آدمیست که امروز بر گرداگرد زمین و گوش های سنگینِ زمان پیچیده و دوباره بر سرزمین ما وارد می آید؛ تا روزی از جمعیت کثیر ما شعری جاویدان سازد.