تُنگِ تَنگ ...

به نام خدا

خدای من، به زَعمِ تو ممکن است بهشتی باشم، در آنصورت یقین بدان که بهشت را با آن پریانِ خوش صورتش نخواهم خواست.. چرا که تمامی عمر خویش را در تب فقدان روی تو سوخته ام و بر آن سوختن دوباره تاب نخواهم آورد و تن نخواهم داد ... آیا تو بر شادیِ عذاب آور من رضا خواهی داد؟

خدای من، به زَعمِ تو ممکن است جهنمی باشم، در آنصورت یقین بدان تا فرصتی یابم از آن دیوارهای آتشین، بالا رفته تا اندکی منظره ات را نظاره کنم. چه خوش التیامیست و چه بهشتی خواهد شد، دیدار تو در میان شعله ها. .. دیداری، که من در آن بوی کباب دهم و در عوض، شمیم عشقِ تو را استشمام کرده باشم.. . طرایِفِ کوی تو را همچو طراران زبردست، با دیده ی خود دید زده باشم از همان دوردستها. .. اطمینان دارم که آنزمان، درجه تقربم از بهشتیان غفلت زده ی به پاداشهایت مشغول، بیشتر خواهد بود حتی از همان فاصله ها.. . از همین کالبد فاجعه ها ...

من در سایه سار گرزهای آتشین و آن نهرهای مذاب، لبخندی پر معنا بر لب خود خواهم سرشت که هیچگاه دلیلش را دوزخیان اندوهگینت نخواهند دانست.. . چگونه آنها را در این شادی، که هرگز لطایفِ آنرا نخواهند فهمید، سهیم نمایم؟

خدای من، اگر بهشتی باشم، خطوطِ جاریِ رودخانه ها را، آن نهر هایی که می گفتی نوشیدن از آن، از خود بی خودم می سازد را، در دستانم خواهم گرفت، چشمهایم را فرو خواهم بست و پیش خواهم رفت . .همچو ماهیان بی تابِ کاشانه، که مسیر رودخانه ها را در جهت عکس آن شنا می کنند خواهم شد. .. به سمت تو و معمّای وجود تو ...

 به نهر ها، بستانهای پوشیده و سبز، و سایه سار نعمانی ترین درختها اکتفا نخواهم کرد و از تو، دو پر پرواز طلب خواهم نمود. .. بهشت است و یک دنیا اجابت بی پرسش، دیگر!. . آنقدر اوج خواهم گرفت تا آخرین لایه ی آسمان، جایی که تخت و باروی طلائی و اریکه ی قدرت تو از آنجا پیدا باشد. ..

تو را سلام خواهم داد، آواز شاید.. . و موسیقیِ پر جلالِ دستگاه تو را با گوشِ جانم خواهم شنید. .از تَنِ خود بدان، نُتی خواهم افزود و در انوار و تشعشع بسیط و جهان گستر تو، هضم خواهم شد. .. آواز خواهمت داد اینچنین: ای وجودی که کرورها سالِ آزگار، از تو جدا افتاده ام .. من از دروازه های خشم و مهرت عبور کرده ام، برای لحظه ای دیدار با تو .. یک تنه، از تمام آن محدوده ها که اراده فرمودی تا حتی پس از مرگم نیز بدان مشغول باشم گذشته ام. .. تا به تو نشان دهم که کوچکترین بنده ها نیز می توانند آنقدر اوج بگیرند، تا خود را به آستانه ی گوشهایت برسانند. .. تا بگویم، من تجسمِ هزاران سال جستجوی نا فرجامِ انسان هستم به مقصدی که فرامین از آن نقطه منتشر می گردند، هستی را .. . هَستِ من و ما را ...

تو مرا خواهی شنید.. . تو مرا خواهی دید .. آن کوچکِ از انبوه جدا شده را .. .آن ذره ی کنجکاوِ رنجور را .. .آن متجاوزِ بالدار حریمت را که حتی بالهایش را وامدار مهر توست. .. از آنجا به بعدش، دیگر با تو خواهد بود.. . که بهشتم را بهشت نمایی یا جهنمم را جهنم. .. و یا اینکه به خاطرم و به خاطر هر انسانی با این عقیده، محفلی برپا سازی که ضرورتا به بهشت و جهنمت شبیه نبوده باشد. ..

چرا که دنیای ما آدمها، بدون تو تَنگ است، تُنگ شاید. . . ..    .

نوشته شده توسط ن.بهبودیان/ زمستان 94