پریش!

به نام خدا

 

من با چشمهای خود دیده ام که کبوتری بر لب پشت بامی آجرین، به سمت آشیانه خویش در دوردستها نماز شکسته می خواند ... عقابی را دیده ام که به حال شکار خود می گریست، گرچه گریبان خونآلوده اش سخت می فشرد...

من رود را دیده ام که به روز آبیاری، آب را به ماهیان تشنه حرام می دانست و خسته بود از این بی عدالتی آشکار.... سگی را دیدم که بهر مراقبت از توله های گراز، که مادرشان را شب گذشته گرگ ها دریده بودند، خرناس را تمرین می نمود بلند و رعب انگیز...    

من با چشمان خود رشته کوهی را دیده ام سترگ و کشیده، که اذان صبح را به زبان پارسی سلیس می گفت... شاخه ی خمیده ای را دیدم به روی سیلی خروشان، که به استمداد آمده بود، نگران و در شرف شکستن، نصیبش اما نعش درختی بود روان که تمامی سرنشینانش از انس به سلامت بودند...

سفره ای را دیدم که هر چه از او می خوردند تمام نمی شد و گرسنگان اما در دوردست آرمیده بودند، غافل...  اناری را دیدم رسیده، که خون گریه می کرد برای طفلی که ترک برداشته بود آنروز، و طفل مثل احمقها می خندید و دانه های ریز و سرخ رنگش نمایان می نمود... سوداگری را دیدم که دستمایه کار خویش را در بیابان رها نموده، باز می گردد برای نوشیدن چند جرعه زندگی، حیات را در شکم شتر جوانی یافته و بی معطلی آنرا می درد، شتر اما آخرین اندوخته غذایی وی محسوب می شد و تنها دلیل ممات وی...

اتومبیلی فرتوت را دیده ام که بی وقفه به عقب می راند، بلکه آنکس که به زیرش گرفته بازگردد. اما او مدتها پیش، از آنجا رفته بود،... رویا را دیدم که دیوار اتاق خواب مردی مسن را می خراشید، تا هست شود و پیدا.. و هرگز نشد، سحر اما می خندید تا صبح...

بیت شعری را دیدم منسوب به هیچ، که به دنبال شاعر خود سالها سرگردان دفاتر این و آن شده بود... دم جنبانکی نحیف را دیدم که خلقِ تنگی داشت، جنباندن را رها داشته و به ساعت بزرگ میدان خیره شده بود، عقربه ها اما دیر زمانی بود که از کار افتاده بودند...

من خود دیدم که وال قاتل توبه می کرد و پیکر نادمش را به موج شکن ها می سایید، بلکه ماهیان سیاه کوچک به او فرصتی دوباره دهند،.. پلیکانها اما خوشحال بودند...

دایره ای را دیدم شهیر، که او را به اضلاع بیشمارش می شناختند.. اما هرگز از آنها بهره ای نمی برد جز همان عنوان.. غرور، این هدیه همسایگان، در او تسلسل داشت تا هنوز...

با چشمان خود دیدم که چندین سایه عصرگاهی، دزدانه نقشه ای طرح می نمودند که بشود به مدد آن شبانه به برهوت ناپیدا گریخت، از برای آسودن... شب را دیدم که به خیال خام آنان پوزخندی حسد آمیز می زد...

صحف را دیده ام که دامان خویش بر می کشید تا مبادا زبور، بروی آن پای گذارد، عیسی را دیدم ناصری، که از تلوزیون منزلش در حال مشاهده مراسم تصلیب خود بود و اندر احوال حواریون بی باک، چاره می اندیشید... داوینچی فقید را دیدم، در اثنای آنچه از پرتره ی مونالیزا رسم می نمود... خسته بود و کار را برای روز دگر موکول می نمود، روز دگر اما مونالیزا حاضر نشده و خود طرح لبانش را به سر انجام رسانیده بود،.. او همیشه مردی بود مردد و عبوس...    

اصفهان را دیدم که نقش جهان با آنهمه جلالی که داشت، همچو آیینه آسمان، درست در وسطش فرو افتاده بود و خلایق اما، بدنبال بازارچه های ترمه و خاتم و مینا کاری آواره بودند و مقصد نمی شناختند، زمین اما خمیازه می کشید...

نمک را دیدم که مقتصد بود و عزم مریخ می نمود، او شنیده بود که پزشکان به ماهیتش پی برده اند، پس اکنون به جایی می رفت که آینده را در اختیار گیرد، انسانها اما فراموشکارند و طماع...

آفتابه ای را دیدم که شکایت از یک شلنگ، به پیش قاضی برده بود، قاضی اما دلش جز به آفتابه با دیگر چیزها رضا نبود، و سنت، همان برادر  واپس ماندگی های روزگار، ردیف اول نشسته بود به نظاره...

من عید را دیده ام که با بعضی خانه ها مشکل داشت و بهر دیگری آسان شده بود، قدرت می خواهد خریدنش شاید،.. در فاکتور این سال وی هزینه ایاب و ذهاب نیز در سطر آخر، منظور شده بود! ... مردمی را دیده ام که به دست خود پنجره ها را بروی شادی می بندند و هنجره ها را بهر اندوه می خراشند، خشن و آهنگین همراستای نواهای شادی بخش دور... مرد مجلس ها اما، در فکر خودروی تقدیمی امروزش، پر سوزتر از همیشه می سرود...

صنعتی را دیده ام غذایی که هر چند سال یکبار قضایی می شد و باز دکانها را لبریز از خود می ساخت، تجهیزات تولید اما، همان است که بود و مردمان، خوشحال تر از همیشه که ترازویی هست بهر انصاف فرداها... و فردا، عنصری همسایه ی بعید که هنوز نرسیده است...

من قطاری را دیده ام بلند و کشیده، که از آنسوی کره زمین به خود می رسید و باز می پیمود اما هیچکاه نه به خود، و نه به هیچکجا نرسید،.. بلیطش ارزان و در دست من و شماست...

در این بین، یکباره مامور قطار سر می رسد و با ضربات پیاپی خود به درب کوپه، تمامی آن توهمات تو در تو، و این چُرت نیمروزیم را بر هم می زند...

وقت برخاستن است شاید، از این خوابهای ملال آور و همیشگی... مرا و آنان که خواب مرا مکدر و مخدوش می سازند و پیوسته خود در خواب های سنگین و رنگین دیگری هستند، جمله بر می خیزیم از هم، از اینهمه همهمه... دست آخر، روزی تازه خواهد رسید و امروزمان همچو سالی پر هیاهو، تقدیم بی چون چرای سالی دگر خواهد شد.. روسیاهیش هم نه به زغالها، بلکه بر صورت آنان که ببارش می آورند می ماند..

لینک صوتی متن

(با صدای گرداننده وبلاگ)

نوشته شده توسط ن.بهبودیان/تابستان 94