لحظه تحویل ماه

به نام خدا

رخ بنمای که شب بی تو به بیابانی دیجور مانند است، بی روزن و خاموش. ای اعتبار گمگشته آسمان کبود و ای سالک بی مقصدِ دچار گشته به چرخشهای ابدی، ماه من ...، برگرد به آن میهمانی کوتاه و مملو از تکرار و نور، و پر کن صدف خالی چشمهایم را با انعکاس روی خوش خویش در آن.   

سنگینی کن، بزرگی، بر آنهمه ستاره که هرچقدر عظیم باشند از حیث جثه، دست آخر دورند و الحق نمی رسد خیرشان به این دشت مکدّر نزدیک، که آشنای دیرینش تو باشی و بوده ای. از منظر ما مِهتری، در آن بوم فراخ و تنها تویی رهنورد این شبها، ای یگانه مأنوس گریزپای آسمان تنهایان. بیمارم و ندارم بیش از نیمی از تمام تورا بهر شفا، ای ماهتاب دامن گستر ای صفای مجسم.   

نقش رخت به صلح می ماند و اگرچه نشانه ها دارد از خشونت و ضمختی تصادم در خود، ولی با اینهمه خم به ابرو نیاورده و بی امساک، بازمیتابی هرآنچه از قسم انوار بر تو جاری شده باشد.

چشم در چشم زمین و گرداگرد او، راهی سفری صدهزارساله می گردی و شکایتی هم نداری اگر او یکچنین پیمانی را با دیگر کرات نیز بسته باشد و خود بدان دچار باشد که تویی. کار را مشکل نمی کنی و مسیر را کج، که تو خود پایبندی بدان فرمان رسای ازلی همچو من، که یک تن چشمم بهر نظاره ات. شاید این باشد دلیل آنهمه جاذبه ای که تحلیل نرفت و بدان نیز افزون نشد.

                                      

سخاوت از سر گذرانده ای و به قرارهای چهارده روزه ات سخت پایبندی و دانم، اگرهم غفلتاً حاضر شدن نتوانم، تو این محفل، ترک نمی گویی و مجدانه پیش می آیی همچون شبهای گذشته. این مکتبخانه تنها با یک شاگرد هم یارای برگزاری خواهد داشت، که الحق اوستاد مهربان است در این میانه، که آنهمه جبروت ناب را خرج فرودستیانِ در اقلیت مانده، می نماید و کبر هم نمی ورزد. میدانم هرآنکه به درک معنای زبانی، که تو با آن سخن می رانی نایل آید، بدون تردید نفری بر این میهمانی فزون خواهد شد. و هر آنکه تو دعوتش می سازی، یکه و تنها به جشن مقابل نشینی تو خواهد آمد که همانا راز کشف تو در همین خلوت دوسویه متجلیست.

بیم آن دارم، در آن شبی که نوبت گرفته ام تورا از خدا، دیگری بیاید و با  فهم مقبولتری از تو که اتفاقاً موافق حقیقت تو باشد، برباید این آدمربای آسمانی را از من و نیامده گم شوم در این تاریکی مطلقی که می پنداشتم چراغ محفلش توباشی و اینبار من آواره شوم چون تو، در آسمانی ترین و تاریک ترین سرنوشت ممکن و همچو سیاره ای به گرد خویشتن چرخم ...

لینک صوتی متن

(با صدای گرداننده وبلاگ)

نوشته شده توسط ن.بهبودیان/ تابستان 94