بگو

به نام خدا

                                                  

فرخنده ترین بهار من, راست بگو

رنجیده مشو، هر آنچه دل خواست بگو

حیلت تو رهاکن ار به ره, پابندی

شوریده مرام و بی کم و کاست بگو

شاید ندهد دست دگر فرصت دلجویی ها

بشکن تو سکوت و دست و دل باز بگو

آهنگ بدم، زیر و بمم کوک نباشد هرگز

بنواز مرا به سبک این ساز بگو

سنت شکنی کن، اصله ها ویران کن

گر پاپ و کلاسیک نشد، جاز بگو

بر کرسی مستندساز اگر تکیه زدی  

از نمای دور و بسته و باز بگو

آش اگر ببیند ز تو زلف افشانی

آتش زند این رشته به صد آز بگو

سهرابم اگر بیاید و ناز کنییش برود

بی شک نبرد باده نوشین ثمر، آن آب بگو

دیوانه شناسم که شفا یافته ی کویت بود

نیمی بد و آن نیم دگر شیفته ی رویت بود

آخر برسیده از "الف" وا مانده

بهبود شدی، "الف" بیاوردی تو طناز بگو

(تقدیم به همسر عزیزم ثریا)

...

ن.بهبودیان/زمستان 93