نبض کند پاییز

به نام خدا

یادم نیست کجا اما نوشته بودم ...من زاده آبانم، جایی که فصل، به نیمه می رسد و مردد از آنکه تابستانی بماند یا زمستانی شود، لاجرم به پاییز تن داده و از این اتفاق بسی خرسند است. من ممنون ممتنه بودن خویشم و همواره از باران بی امان برگها لذت برده ام. چراکه در این فصل رمزآلود، خصوصیات شگرفی نهفته است.. شاید همین امر باعث شده تا سردترین و گرمترین ایام سال بدان رشک ورزند.. چراکه آنان هر چه داشته، رو کرده اند و چیزی برایشان باقی نمانده از برای کتمان.. و برگها پوشاننده اند و زمین گستر...

به همین خاطر است شاید که در یکچنین ایامی، در جستجوی درختان تناور و پر بار شهر سرگردانم، و وقتی یافتم آنها را، آن کندوهای برگهای زرد را... صبورانه در سایه سارشان می ایستم.. و منتظر نسیم می شوم.. بلکه بیاید و با وزیدنش، در پیچاپیچ شاخه های درختان، بتکاند سهم مرا از پاییز.. از فصل زاده شدن...

من زندگی را در سقوط رقصان برگی بیمار می بینم که به وقت دل کندن از آن دادار بخشاینده، آن درخت رویاننده، خوب می داند که حیات را بگونه ای دیگر و با آهنگی دگر و در جایی دگر ادامه خواهد داد... مهم این نیست که تا لحظه ای دیگر لگدمال بیهودگی در گذرگاه باشد.. هرگز اهمیت نداشته و ندارد که بر دست نوازشگری افتد یا شراره های سوزان، بر بستر رود افتد و یا به پای بوته ای تازه سر برآورده و یا هرزه علفهای باغچه ها ...

تنها سهم اندک او از این دگردیسی و این جریان نو، کافیست تا از سقوط او به معانی پرواز برسم... یاد گرفته ایم تا پروانه ها، قورباغه ها و کرمها را جزء سمبل های دگرگونی حیات برشمریم.. اما همیشه نبض کند پاییز است که از توجهات عجولانه باز می ماند.. سخیف و مبتذل هم که فکر کنی جان برادر، خواهی دید این پاییز است که یک به یک البسه خویش را بهر دیدگان هوس آلوده تو از تن بدر می کند.. به عریانی می رسد، به کلمه...  بلکه لا اقل تن دهی به حتی زیبایی یک برگ! به تولد، به شکوه لحظه ای ناب اما... صدایی می آید و  برف پاک کنها پس می زنند برگها را... و اینهمه نمود جلال خداوندی، تنها سهم جاروی بلند و بی عاطفه ی سپوران می شود و دستگاههای دمنده و تمام..

یک فصل دیگر هم گذشت و ما آدم نشدیم...

دریغ از سالی که یک جای کارش می لنگد و کار لمس معنای واقعی فصلی در آن به تعویق می افتد... دریغ از دریای شعور که جز به ساحل خشک پاییزی راهی ندارد و بهره ای هم نبرد از آن رودخانه های عمود از آن دشت رنگارنگ... دریغ از کتابی که صدای خش خش برگی از آن به گوش نرسد و دریغ از من .. از تو، که بی دلیل و بر اساس افسانه هایی منقول از رسم عاشقانه ها، عاشقی را به این فصل موکول می کنیم، بلکه بدینسان کمی رنگ و روی پسندیده ای بدان بخشیده باشیم، بی خبر از آنکه قلب را نمی توان فریب داد و اتفاقها هیچگاه قابل انتقال نخواهند بود... و پاییز و رموز آن تنها برای کسی اتفاق خواهند افتاد که در بطن آن زیسته و مفهوم آن را فهمیده و حقیقت آن را چشیده باشند.. تولد دوم نیز در آن اتفاق افتاد و من به سادگی یک برگ نارنجی، عاشق شدم...

نوشته شده توسط ن.بهبودیان / پاییز 94