معجــزۀ روشنــایی

به نام خدا

 اگر خدایگان تقدیر که خود هیچ بدی را باعث نیست، در انسداد شریانهای ظهورِ نکبت رخنه نکند آیا به واقع ناتوان است؟

و اگر او می تواند و نکند در بروز این شناعت موثر واقع شود؟  و اگر نمی تواند و نکند از چه روی خدایش نامیم؟

 انسان است و به گزندگیِ پرسشهایش شهرت دارد، حتی اگر آفریدگار را پیش روی خویش بداند، باز دست از این تهور بی جا بر ندارد.  به هر روی، او خدای باران است که می شوید و به حکم همین تغسیل، ما را تقصیری نیست، و این مرافعه هربار به همین سبب مخدومه است شاید. زنهار که اگر در این مسیر به زیادت و کژروی مبتلا شوید، چه بسا قدرت تشخیص جبهۀ حق و باطل در شمایان فراهم نگردد.

 دریغا که دستی نمی بریم بر قلم و آسمان و ریسمان را نمی کشیم به پای میز استنطاق، آن قالی هزار نقشِ نخ نمای را، حوضچه ای چرک آلوده که هزاران سال است فرزند انسان، نجیب و نا نجیب در آن غوطه رفته اند و اینک بی آنکه علامات تطهیر در وی رؤیت شده باشد، با همان درجه از خواستاری در عمق آن فرو می رویم و گاه بی آنکه مهم باشد یا متوجه بوده باشیم، چندی از محتوای آن فرو می بریم.