فریاد خاک (قسمت دوم) با عنوان: "آخرین خشکسالی"

به نام خدا

من و تمامی قاصدکهای آشفته حال، روزی پر خواهیم کشید از سَر حصار بلند باغ این دنیا و خواهیم بخشید برکه ها، مزارع پوشیده، و همه شبنمها را بهر قورباغه ها ی گرسنه و حریص، کلاغهای بلند پرواز و موشهایی که همواره چشم دارند به آنچه دیگری دارد و می پرورد.

خار بزرگی شدیم در چشم سرخ خورشید شاید، که اینچنین سوزش نگاهش نهیب می زند جانها را از فراز ساقه تا پیچاپیچ ریشه و بی دریغ می خشکاند. به هر برگی که از درختی فروافتد، می شمرد گویی، مرتبه عصیان ساکنین این باغ محصور را و اَتش، تنها قرین اهالی این پهنه کم حاصل است آنجا که جویها مسموم ترند از هر زمان ممکن و سر هر شاخه پچپچه ای نجواگونه در جریان است.

سرمه چشمان درختان بارور، شسته شد به نبرد خصمانه ای که آخرین تگرگ این سال تاریک آغاز کرده بود از روی کین. و شب هنگام فروریخت آنهمه محصول، به کوشش بادهای پاییزی و سخت، که انگار حرامیان جهت داده بودندش خیل پراکنده ی بادها را که دیرهنگام اما ویران کننده وزیدن گرفته بود اینبار سهمگین تر از زمانهای گذشته. امروز نه وقت خواب است، بستان آفت زده ی غمین را که مجال گره خوردن ریشه های فرطوط است شاید. باغ، گرچه چروکیده و خاک آلوده اما میل دوباره ها در سر می پروراند. هرچند آبادانی و محصول به دنبال نداشته باشد که صحبت، سر بازگرداندن حیثیت باغ و آبروی باغبان است و رنگ رخساره سبزینه ها.  

آنچه همگان روزی بدان غرور خود ترمیم می نمودند امروز رنجور و نیازمند مرهمهاست که تنش، آن تن بی دفاع و مخملینش، آماج حملات موریانه وار و دسته های ملخ و حیلت اغیار گشته است از زمین و آسمان. همتی نیست مگر اینکه آن عوامل، که وی روزی ازآن تشّکل یافته بود، میل برخواستن به خود گیرند و به مدد ریشه ها و آخرین قوت موجود در خاک و کوچکترین عناصر لغزنده و بلورین آب، از فروفتادن درختان تناور آن سبزجامگان استوار جلوگیری بنمایند.

سودای نوای بی وقفه ی آنسوی پرچین، هنوز قربانیان خود را می گیرد و اکثریت، همیشه حق را به جانب خویش می دانند و متعاقبا نهالهای کوچک را که کوتاهند و کوته فکر به جانب خویش می کشانند. همان قصه قدیمی، همان زمزمه ها که " آنطرف تر، دشتی وسیع و پرحاصل است، که از قدوم پر منفعت شما گروندگان عزیز، برکت خواهد یافت و اگر نیایید چنین می شود و چنان..." اما در اولین روز اجابت، چشمهای از حدقه درآمده شان شاهد جنایات مهلک ماشینهای بوجاری میشد و از بد روزگار، روایت گری هم نبود که رجعت کند بدان باغ خفته در خواب آرمان های نافرجام. تا بیم دهد، جمله گیاهان خامِ خوابزده را که کمی آنطرفتر کمر به قتل رویاهای بلندتان بسته اند و همت کوتاه مدارید که سحر متصّور همان بامداد چوبه ها و چهارپایه هاست. اما...

گاهی عده ای با مضامین فکاهی از قلب وجود تو، تنها دانه را می جویند و صورتهای مملو از طرح گل را هم می خواهند تا نثار گورهای دست جمعی کنندش تا کودی شود پرفایده ازبرای پروراندن نسل های آتی از جنس خود و به ویرایش آنها. چه عجیب داستانیست حکایت داس و ساقه ها. و مهمانداران، هر چقدر جسورتر، در مقابل میهمانها محبّانه سکوت اختیار می کنند و لبخندزنان همچو اقوام مایا، داس را که تنها شاهراه رستگاری خود می پندارند به استقبال از گردنهاشان فرا می خوانند.

باغچه ی من امروز تنها مانده با درختانی که اگر نرفته اند، تنها بخاطر آن است که پای رفتن در آنها نبود اما زیر لب ذکر می گویند و از باغبانشان طلب ارّه ها دارند تا برقرار باشد این مجاری رستگاری و عروج سبکسرانه. و ترجیح دادند تا فاصله ی میان حیات و مماتشان هم پر شود با مرثیه هایی، که کلاغان سیاه، تدارک نموده اند تا بدینوسیله لحظه ای، مجال تخیل و تعقل و تفکر نیافته باشند. خداوندا این گوشها تا به کجا اینقدر سنگینند و یگانه پندار؟ حال که عقاید سست و قابل انعطاف اهل خانگی ترین باغچه ها، باعث شد تا محصول، هرچند وزین و رنگارنگ، با پای خود به مسلخ بیگانه رود و باعث رونق حاصل کار همسایه ها گردد، تدبیر چندانی نیست چراکه وقتی اندیشه، این فانوس راه و این نهانخانه ی به تاراج رفته اینچنین مختل شد، بازستاندن آنچه به میل خویشتن روزی تقدیم گشته کار بس دشواری می نماید.

پس ای تبرها دریابید جمله درختان را و قربانی کنید آنها را، به سیاقی که ایشان می پندارند. و معتقدند پس از مرگ هم رویشی بر آنها مترتب است یکصدبار سبزینه تر، شادمانه تر و پربار و برتر. و البته آلوده بدین گمان واهی که نامیرا خواهند گشت به یمن اعجاز جویهای جاری و سایه سار خواهند بود عمری را بر اهل یقین و ایمان از جنس آدمیان. بگذارید تا مادامی که نفس می کشند در همان خیال خوش باقی باشند، به گمان آنکه اهل ثوابند، ولا اقل دو روز زندگانیشان در سایه هراس برندگی تیغ و بیم از بندگی و بردگی اغیار نگذرد.

                     

و من، این خاک برجای مانده و عریان، بیشتر در فکر آنم که چگونه حیله ای ساز کنم، که به کمک آن بتوانم نونهالان خواب آلوده باغچه همسایه را، به نفع آبادانی خویش روانه این خاک خسته گردانم. گاه پیش می آید که خاک تیره نیز در اندیشه فرداها، از اصل خویش فرو افتد و اعتبار از کف دهد، تا اعتباری به وسعت باغ بدست آرد ...

نوشته شده توسط ن.بهبودیان /تابستان 94