ایدئولوژی پنهان

دست نوشته های ناپیوسته ی ن. بهبودیان

ایدئولوژی پنهان

دست نوشته های ناپیوسته ی ن. بهبودیان

هفت "الف"

به نام خدا

آمده ام ...!

آمده ام، تا سراسیمگی هایم را نثار سراشیبی جاده کنم...

آماده ام ...!

آماده ام همچو نت سل، بهر نواختن بسیار...

آماده ام، همچو برنادت مقدس بهر خوردن سیلی های ناب، بخاطر قدری حسد...

رانده شوم با کوله ای پر از پاکدامنی هایی که از شماره برون آمده باشد ...

آماده ام تا همچو اسطوره نارسیسیوس بر لب رودخانه های انتظار نشینم، نرگس وار...، تا از حلاوت عشق، جز گلی بر جای نماند ...

آماده ام، بهر جاوید شدن همچو زئوس، در لابلای کوههای مخاطره آمیز...

هر چند تمامی پسرانم به بیماری عناد، مبتلا شده باشند ...

هلاکت را دوست می دارم، از زخم خنجرهایی که به دست خودی، صیقل شده باشند ...

آکنده ام...!

آکنده ام از عشقی به وسعت نیل، در قهقرای تاریخی غبار آلود... شرمگین، طولانی و قطور و وزین ...

آواره ام ...!

آواره ام، همچو آوارگی پرتوی ناچیز خورشید در مه...

که انتهای همتش شاید، تا اولین نهال باغچه فراموشی ها برسد و بس ...

آواره ام همچو نسیمی خوش، بر پیراهن کوتاه یک بدنام...

مملو از میل تغییر بر عقیده ... شکوه بازگشتی بی بازدید...

آمیخته ام ...!

آمیخته ام، با سلوک رهبانی اغراق آمیز "اگنس" وار، که از اسپانیا تا کلکته کشیدگی دارد و از هند تا جهان رشد می کند.

اما... جهان امروز، آکنده است هنوز، از ناپاکی ها ی مدامی که در پیله های فکری ساکنینش می پرورد...

و زیبایی، دلیل لیاقت یافتن برای پرواز نخواهد بود... پروانگی می باید...

آلوده ام...!

آلوده ام همچو پساب پالایشگاهی که انسان را پالود و خود زشت شد...

چه بسا که انسان در طریق کسب اعتبار، بی اعتباری را ممکن نمود...

آلوده ام به شک، که اولین و زیباترین منطق خردسالان است...، و کنار گذاردنش بزرگترین افتخار بزرگسالان و روشنفکران مطرود است...

آویخته ام...!

آویخته ام، همچو قاصدک خیال بر نوک انگشتان ضمخت کودکی خیابانی... هدیه ام، رایگان، بهر جشن لبخند کودکان بزرگ پندار، با جثه های ذلیل...

آویخته ام، بر آن مصنوع آدمکش که "دار" نامندش... که اگر به ناحق استوار گردد، تو گویی گریبان مرا نیز می فشرد ... فشردنی!

...

لینک صوتی متن

(با صدای گرداننده وبلاگ)

نوشته شده توسط ن.بهبودیان/ تابستان 94

نیما بهبودیان چهارشنبه 21 مرداد 1394 ساعت 06:24 ب.ظ

نظرات 5 + ارسال نظر

سحر

یکشنبه 25 مرداد 1394 ساعت 09:39 ق.ظ http://sin-alef.blogsky.com

بسیار عمیق و زیبا.....
پارگراف آخر را دوست تر داشتم

سپاس!

ثریا

شنبه 24 مرداد 1394 ساعت 10:27 ق.ظ

عزیزترینم خیلی زیبا و عالی بود این دست نوشتت.... مخصوصا که با صدای خودت شنیدم

ممنونم گلم،
هیچ چیز زیبا تر از این نیست و نبوده، که مستمع عزیزی چون تو را در کنار داشته باشم، همسر خوبم...
تو همیشه من رو با بهترین راهنمایی های خودت تصحیح کردی و گواه، و نمود عینی اون هم می تونه نوشته هایی باشه که با پس زمینه فکری شما شکل می گیره ... هیچکس نمی تونه بدون داشتن خمیر مایه ای از عشق و صور اون، خوب و درست بنویسه و اگر هم اینکار رو بکنه متن حاصله، تنها تونسته اطلاعاتی عادی و روزمره رو مثل یک متن خبری و بی روح، به میون بکشه...
بسیار ممنون از حضورت، تو بی شک روح نوشته های من خواهی بود، خوب من...

دختر بهمنی

جمعه 23 مرداد 1394 ساعت 11:41 ق.ظ http://dokhtarebahmani. blogsky.com

سلام...
بازم با ادبیات خاص خودتون شاهکار کردید...
به جرئت میگم که جزء بهترین نوشته های شماس...
یه جور دیدن خوبی در کنار بدی،زشت بودن ها در کنار خوب بودن ها... این یعنی قبول کردن زندگی همون جوری که هست ..

شادی پروانه ایست که هر چه تقلا کنی نمیتوانی آن را شکار کنی...
باید آرام باشی تا روی شانه هایت بشیند...
شانه هایت پر از پروانه باد دوست عزیز...

با سلام و سپاس فراوان،
امید که وبسایت جاری، با تموم کاستی که حتما دارد بتواند شایستگی اینهمه تقدیر شما دوستان رو داشته باشد.
از آن جهت که نگاشتن به سبک متن اخیر، جزء اولینهاست که تمرین می نمایم، بسیارخوشحالم اگر با وجود نارسایی های احتمالی، مورد قبول خوانندگانم قرار گرفته باشد.
پاینده باشید
نیما